خدایا !

به هر که میوه سنگین عشق می دهی

شاخه وجودش را می شکنی

                                                               تو خود مرهم شاخه شکسته ما باش

ای خدا !

ای انیس تنهایان !

مونسمان باش

                                                           و  ای پناهگاه بی پناهان !

                                                            پناهگاهمان باش

 خدایا !

دل هایمان را در کوره عشق جلا بده

                           و

جان هایمان را به نور معرفت، روشنی بخش

خدایا !

به دل های پروانه وش، شمعی شایسته عنایت کن که در پای هر کرم شب تابی فرو نیایند

                             و

پیش چشم هر کور سویی جان نسپارند

خدایا !

ما اگر بد کنیم، ترا بنده های خوب بسیار است

تو اگر مدارا نکنی، ما را خدای دیگر کجاست ؟

خدایا !

خلأ عظیم تنهایی را جز تو، که می تواند پر کرد

                          و

غم عمیق غربت را جز تو که می تواند مرهم گذاشت ؟

خدایا !

کمک کن که به جز تو نیندیشم، جز به تو دل نبندم و جز تو را آرزو نکنم.

 هرچه بیشتر دانستم        نادان تر شدم ! 

بر دانایی ام بیفزا

در مقابل هجوم بی کرانه ی درد زانو زده بود 

و نگاهش به تو بود 

و تو را از درون فریاد می زد: 

آهـــــــــــــــ.... 

ای خدای من، وجودم را دگر آغاز کن 

برابر خشم زمین ایستادگی کنم

 

 

  تو در چشم من همچو موجی

                                           خروشنده و سرکش و ناشکیبا               

که هر لحظه ات می کشاند به سویی

                                           نسیم هزار آرزوی فریبا      

                             تو موجی 

تو موجی و دریای حسرت مکانت

                                          پریشان رنگین افقهای فردا

نگاه مه آلود دیدگانت

                                         تو دائم به خود در ستیزی    

تو هرگز نداری سکونی

                                        تو دائم ز خود می گریزی 

تو آن ابر آشفته ی نیلگون

                                        چه می شد خدایا...............

چه می شد اگر ساحلی دور بودم

                                        شبی با دو بازوی بگشوده ی خود        

ترا می ربودم...ترا می ربودم

                                       چه می شد خدایا.................

فروغ